Maandag 17 augustus om 8.00 uur vertrekken Leo en ik (Jaco) naar de waterkant in Oud-Alblas voor een geplande ‘sleeptrip’ op de ’Esox Lucius’: de snoek. Inmiddels hebben we al dagen voorpret gehad: speuren op Google Earth naar mooie stekken, Leo met z’n platte gronden inclusief te varen kilometers en natuurlijk steeds in ons achterhoofd: kans op een metersnoek!Na een klein half uur, zitten we tevreden in het nieuwe bootje van Leo en wordt deze inclusief nieuwe elektromotor officieel ontmaagd. De verwachtingen zijn hoog gespannen dankzij de nieuw aangeschafte pluggen en het water wat er schitterend bijligt. Rond het middag uur hebben we echter nog geen aanbeet gehad en besluiten we na een mooie vaart langs Alblasserdam en Kinderdijk, te gaan wildlunchen in de achtertuin van een molenaar. Het brood en koffie komt uit de tassen, de zon is doorgekomen en de shirts gaan uit om de lijven te bruinen terwijl we dobberen op het prachtige water: ellendig hoor, zo’n dagje………
Na een half uur hervatten we de trip en vermaken we ons prima tussen de fotograferende Chinezen en een man die pontificaal tegen een verkeersbord loopt omdat hij stiekem naar ons loopt te gluren.
Tik……. Een stoot adrenaline schiet door mijn lijf, maar ebt al snel weg nadat ik een bos wier van mijn plug afhaal. Even later krijgen we dan toch te zien waarvoor we gekomen zijn: een snoek van een ruime meter!!! Enige jammere is dat hij dood is, zijn ogen en zijn halve hoofd zijn weggevreten en hij stinkt als een beerput…. Ze zitten er dus wel…
Om kwart voor drie keren we terug zonder vis op het droge te hebben gehad. Tsja, het is cliché maar het blijft vissen en geen vangen. Na terugkomst vragen vrienden en familie hoe de vangsten zijn geweest en ik vertel ze dat het zoals gebruikelijk niet veel was en we niets hebben gevangen. Ik zie ze denken: ”stelletjes tobberts, hele dag onderweg geweest …….voor niets”
Ik laat ze lekker denken… Natuurlijk vertel ik niet hoe heerlijk het is om over De Graaf te varen, weg van alle herrie, schreeuwende kinderen, drukke verkeer, zeurende echtgenotes en warme kantoren met zwetende collega’s. Ook hoeven ze niet te weten hoe het voelt om in je blote bast te dobberen tussen de vogels, zwanen en fotograferende toeristen die uit alle hoeken van de wereld komen om de molens te bezichtigen. Om maar te zwijgen van de kick en adrenalinestoot die ik krijg van een eventuele aanbeet met de kans op een metersnoek. Als iedereen dit namelijk weet, wordt het veel te druk aan de waterkant…
Jaco
Geen opmerkingen:
Een reactie posten